اسلام سیاسی و خشونت

بدون قلم فرسایی بیهوده، این تبیین در بین برخی گروههای مخالف دانشجویی وجود دارد که اسلام سیاسی با توجه به نحوه قدرت گیری اش در سه دهه گذشته، تنها از روی حقه بازی، میل به پنهان کاری، دروغ و تزویر، دستبرد به محل کار و زندگی مخالفان، توسعه شبکه های تلفنی مخصوص جهت استماع مکالمات و جاسوسی افراد به وسیله دستگاههای الکترونیکی( آنچنانکه در غرب امروز مرسوم است)، شناخته نمی شود، بلکه تمایل شدیدی به استفاده از همه امکاناتی چون قانون و قلم و چاقو و ... برای حذف مخالفان خود دارد. این اقدامات و این روشها، از یک جهان بینی غیر فقهی، یک فلسفه سیاسی مخصوص و یک طرز تلقی خاص از قدرت ناشی می شود. جمهوری اسلامی قبل از هر چیز، یعنی نظم و میل به کسب قدرت و تلاش برای نگهداری آن، تحمل نکردن هر گونه مخالفت و هرگونه اعتراض، بیماری علاج ناپذیر نسبت به هر چه حکایت از آزاد اندیشی و برابری طلبی و انسانیت کند. این طرز تلقی، شیفتگان آن را وا می دارد که از روشهایی استفاده کنند که استفاده از آنها برای هر رژیم دیگری غیر قابل تصور است. این نوع خشونت لجام گسیخته از ابتدای پا گرفتن اسلام سیاسی در ایران و منطقه چون داغی ننگین بر سیمای کریه جمهوری اسلامی نقش بسته و با عقب نشینی و شکستهای مقطعی سرمایه انحصاری، ریشه های عمیقی یافته است. ریشه های این خشونت را از همان ابتدا به روشنی می توان در گروههای چماق به دست حزب ا.. دید. ریشه های این خشونت را باید درنحوه تشکیل و ترکیب شورای انقلاب دید، باید در افکار و اعمال منزه طلبانی جستجو کرد که در دهه 60 بی محابا و در کمال درندگی، انسانهایی را که مثل آنها نمی اندیشیدندو عمل نمی کردند، به بالای دار می فرستادند. ریشه های این بی گذشتی و خشونت را باید در فلسفه سرمایه داری نویسندگان قانون اساسی و قانون جزاء اسلامی پیدا کرد که برای حفظ نظم بورژوازی، در هم شکستن هرگونه مخالفتی را تنها راه حل ممکن می دانستند. ریشه های این خشونت فزاینده را باید در مخالفت غیر شرافتمندانه کسانی پیدا کرد که اوایل دهه 60 در همراهی با بورژوازی لیبرال و اسلام سیاسی برای به دام انداختن نیروهای مخالف و مترقی، کوچه ها و خیابانهای تهران را پرسه می زدند و از هر وسیله نانجیبانه ای استفاده می کردند، یا در کار دادگاههای انقلابی می بایست جستجو کرد که با برگزاری محاکماتی که بیشتر به کاریکاتوری از دادرسی شباهت داشتند، تا رسیدگی قضایی، فعالین جنبش های مترقی کارگران و داشجویان و زنان را به حبس های طولانی مدت محکوم کرده و می کنند، ریشه های این توحش را باید در روزنامه ها و رادیو و تلوزیون حراست و حفاظت و سازمانها و نهادها دولتی و تمام مناسبات و روابط تابع بازار و سرمایه جستجو کرد که در تمام سه دهه گذشته برای احیای ظواهر مذهبی که سنگ بنای اسلام سیاسی است، تکیه کردند و با پشتوانه اخراج و سرکوب و بگیر و ببند ادامه حیات دادند.جمهوری اسلامی فقط حلقه ای از یک زنجیر بسیار دراز است. قبل از آن نیز نظام پادشاهی جلوه ای دیگر از نظام خشونت طلب سرمایه داری ارائه داده بود، با ورژنی دیگر از سبعیت و خوی حیوانی، بعد از مرگ سیاسی نظام پادشاهی و هوا خواهان آن، بدون شک جمهوری اسلامی به شکلی دیگر پرچمدار این سیاست عوامفریبانه و سبعانه شد. با تمام این وجود، ما بر این اعتقادیم، امروز با شکل گیری ضرورتهای جدید و پیش رو بودن صورت مسئله اجتناب ناپذیر قدرت گیری طبقه کارگر و سوسیالیسم، نیروهای انقلابی، فرصت تجدید حیات با الگوهای رفتاری متفاوت یافته اند. الگویی رادیکال و چپ که تنها پاسخ ممکن به ارتجاع ناسیونالیسم و اسلام سیاسی و مدرنیسم بورژوایی است