بیست تازیانه پدر!

سال ۸۲ که بازداشت شدم و شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب حکم ۱۰ سال حبس تعزیری را جلوی من گذاشت ـ بعد از چند ماهی پدرم را هم به دنبال پلمب منزلمان بازداشت کردن، و چند ماهی را کنار من در بند ۱ زندان اوین حبس بود. یک روزی پدر را بردن دادگاه و به جرم پدر بون به ۲۰ ضربه شلاق محکوم کردن. در اون شرایط که خودم هم در بند بودم و با یک حکم ناعادلانه دیگر روبرو شده بودم قلم رو برداشتم این چند جمله رو نوشتم :

ستمی عریان ـ شلاقی بلند
گرسنه دریدن پیکری پیر
اول ضرب ـ ستوه آور ـ فریاد
بر می آورد
آن سبک سر پلید :
یا فاطمه ! یا زهرا !
ناگاه حبس می کند
آه و آواز را .
دوم ضرب ـ گره رشته های چرم باف
بالا می آورد عدالت مضمحل را
وخون از بند پوستش آزاد می کند .
سوم ضرب ـ این پیر یار ـ بر روی نیمکت حصار
از گرمای وجود می دزدد آه رنجور خود را .
چهارم ضرب ـ پرسه می زند آن ناظر اجرای حکم
تا به سر کشد لحاف هزار پاره ظلم
بد سرشت این بار شتاب زده چرخاند و چرخاند
تا به بیست رساند شیارهای پوست و گوشتش را
جان سوخته و روح گداخته پدر
در احتضار آرمیده بود !
از او پرسیدند چرا این گونه تازیانه بر او فرود آوردی ؟
گفت : زمزمه می کرد زندگی ـ زندگی ـ زندگی ....

نوشته های سلول ۱۰۲
زندان اوین- اندرزگاه ۷ -سالن ۱

پیمان پیران